دربدر بدنبال تروریسم در جاهای نابجا

بازنمای سازمانهای غیردولتی فلسطینیان در قالب گروه های تروریستی، مخالفت مشروع با اشغالگری را به انحراف وا می دارد، احتمال خشونت را افزایش می دهد، و ائتلاف را به خطر می اندازد.

تصمیم «بنی گانتز» وزیر دفاع اسرائیل به قرار دادن شش تا از سازمان های جامعهٔ مدنی فلسطینی، از جمله گروههای معتبر حقوق بشری در لیست سازمانهای تروریستی منجر به واکنش های پرتنش شده است. سازمان های حقوق بشری در سراسر جهان مخالفت خود با این اقدام را به صراحت ابراز کرده اند. رهبران اروپایی و ایالات متحده با حملهٔ دولت جدید به یکی از پایه های اساسی ادارهٔ دموکراتیک کشور شدیدا برخورد کردند. در اسرائیل نیز، در کنار تشویق قابل پیش بینی اپوزیسیون جناح راست و ناخشنودی فزاینده در بخش هایی از ائتلاف متنوع که با افتراق از حاشیهٔ چپ خود پهلو می زند، مایهٔ حیرت از زمانبندی، کارآیی، و در کل، مطلوب بودن چنین گامی شده است.

در میانهٔ این بحث دامنه دار و فزاینده – که به نظر نمی آید بزودی خاتمه یاد – تأکید برون از اندازه بر وضعیت زمانی مکانی لحظهٔ حاضر نهاده شده است. تقریبا هیچ توجهی به جنبه های تاریخی و نسبی آن نشده است. حتی یک نگاه سریع به تلاش اقلیت های قومی مجزا برای تسلط بر اکثریت های محلی، بیهودگی و در نتیجه بطالت گام اخیر را به روشنی نشان می دهد. به سود دولت اسرائیل است که چنین درس هایی را به دقت بیاموزد تا مبادا هوس تکرار آن – یا حتی تعبیهٔ آن، نه تنها در راستای زیان فلسطینیان، بلکه به زیان خود نیز، به سرش افتد.

تاریخ عصر جدید پر از نمونه های فتوح خارجی، گسترش امپراطوری، و حکومت استعماری است. رشتهٔ مشترکی این تجربیات بسیار متنوع را در نقاط گوناگون جهان به هم می پیوندد، به این معنی که هرگونه نفوذ خارجی منجر به نوعی واکنش محلی می شود. هرچقدر کنترل بیرونی، از اقتصادی گرفته تا مذهبی و نظامی و بوروکراتیک، در ابعاد جامع تری اعمال شود، ابعاد و شدت پاسخ بومی نیز به همان مقیاس عظیم تر خواهد بود. به استثنای نابودی جمعیت محلی، حکومت بیرونی بطور سازمان یافته، و غیرقابل انکار، و تقریبا به شکلی واحد بذر انهدام خودش را کاشته است. آنچه در رابطه با بخش اعظم آسیا، آفریقا، و آمریکای لاتین مصداق حقیقت بود، در تاریخ یک قرن اخیر اسرائیل و فلسطینیان نیز صدق می کند.

این مسیری بخوبی شناخته شده است، اما هنوز با مرور گاه بگاه می توان از آن آموخت. تا پیش از ۱۹۴۸، جنبش نوپای صیونی و مقاومت ساکنان عرب اراضی، علیرغم ستیزهٔ روزافزون میان ایشان، هر دو شاهد سرنگونی سلطنت عثمانی و سپس مباشران بریتانیایی ایشان بوده اند.

متن کامل را در لینک زیر مطالعه کنید
https://blogs.timesofisrael.com/looking-for-terror-in-all-the-wrong-places/ /