سال نو، سالگردها تن‌ام را به لرزه می‌اندازد
حالا که داریم بدی‌ها و ناخوش‌آیندی‌های ۲۰۱۶ (مرگ دیوید بووی و لئونارد کوهن و ویکتوریا وود و شیمعون پرس و حتی فیدل کاسترو) را پشت سر می‌گذاریم، از این نگرانم که ۲۰۱۷ چه در چنته‌ی خود دارد.
مادربزرگ‌ام همیشه می‌گفت «انسان قصد می‌کند و خداوند مقدر می‌سازد».
من جرات کرده و می‌گویم خداوند متعال جوکی خنده‌دارتر از پدیده‌ی نارنجی به نام دونالد ترامپ نشنیده است، اما دست‌کم جهان نمی‌تواند بگوید از قبل هشدار نگرفته بود.
اما چیزی که مو بر تن مردم سیخ کرد، اظهارات کوته‌نظرانه‌ی مقامات اسرائیلی در روزهای پایانی سال میلادی بود.
یکی از این مقامات، یائیر لاپید (رهبر حزب میانه‌رو) است که حالا خودش را به‌عنوان جایگزینی برای نخست‌وزیری بنیامین نتانیاهو عرضه می‌کند. لاپید که آگاه است نتانیاهو درگیر مبارزه‌ای تلخ برای تامین جایگاه جناح راست می‌باشد، با اظهارات رسمی خود شروع به فعالیت کرده است.
وی می‌گوید «ما باید فلسطینی‌ها را از زندگی‌مان بیرون کنیم».
«کاری که ما باید بکنیم این است که دیوار بزرگی بکشیم و آن‌ها را از جلوی چشم‌مان دور کنیم. هیچ صلحی در کار نخواهد بود. ما نمی‌خواهیم دو ملت در یک کشور جمع شوند».
این روزها دیوار بدجور بر سر زبان‌ها افتاده؛ رئیس‌جمهور منتخب، دونالد ترامپ در طول کارزار انتخاباتی‌اش وعده کرد برای بیرون نگه‌داشتن مکزیکی‌ها دیوار عظیمی در جنوب ایالات متحده بکشد.
اما چنین ایده‌هایی احمقانه هستند (و واژه‌ی دیگری برای آن یافت نمی‌شود) و من به‌اشتباه فکر می‌کردم لاپید وضعیت‌اش فرق می‌کند. اما بعد، همان‌طور که اندی برونهام نشان داده، سیاستمدارانی هستند که به نفع قدرت و برای حفظ قدرت حاضرند هر حرفی بزنند.
احتمالا یادتان هست که برونهام در جلسات حزب کارگر در مرکز اجتماع یهودیان لندن شرکت کرد و متعهد شد در صورت انتخاب‌شدن، تدریس داستان بیانیه‌ی بالفور را در همه‌ی مدارس اجباری خواهد کرد.
گرچه از موفق‌نشدن برونهام‌گیت اشک شوق‌مان را پاک می‌کنم (و به این فکر می‌کنم که در عوض چه نصیب‌مان شده)، اما واقعیت این است که ۲۰۱۷ سال سالگرد است؛ هر چند هفته یک‌بار کسی در جایی فرصتی پیدا می‌کند تا یک نقطه‌ی عطف تاریخی بسازد.
سوای صدسالگی بیانیه‌ی بالفور، سال بعدی ۵۰ سالگی جنگ شش روزه و چهلمین سالگرد دیدار سادات از اورشلیم و ۱۲۰ سالگی تشکیل نخستین کنگره‌ی صیونیستی در بازل خواهد بود.
البته روش‌های هوشمندانه‌ای برای گرامی‌داشتن این رویدادها وجود خواهد داشت، و متاسفانه باید بگویم که احتمالا رویدادهای احمقانه و شوونیستی و عصبانی‌کننده‌ای نیز به وجود خواهد آمد. تا آن‌جا که من می‌دانم به مناسبت اتحاد [دو بخش] اورشلیم و هم‌چنین سالگرد جنگ شش روزه، سال ۲۰۱۷ را «سال اورشلیم» نامیده‌اند.
چقدر خوب بود اگر چنین سالگردهایی فرصتی برای سفر به فراسوی مرزهای واقعی و استعاری فراهم می‌کرد.
بیایید دیگر از دیوار حرف نزنیم و در عوض سعی کنیم به این فکر کنیم که اسرائیل برای همسایگان خود چه چیزهایی را به نمایش بگذارد؛ نه فقط برای فلسطینی‌ها، بلکه برای دیگر عرب‌های منطقه نیز.
بیایید ۲۰۱۷ را سال امید و آشتی بدانیم. اگر بخواهیم، می‌توانیم.
از این راه می‌توانیم خداوند متعال و فرشتگان‌اش را مبهوت خود سازیم.