نتانیاهو در سکوت جهان را سرزنش می کند
در مجمع عمومی سازمان ملل متحد روز پنجشنبه، نخست وزیر اسرائیل بنیامین نتانیاهو با سخنوری چالش هایی که ایران و بنیادگراهای اسلامی در مقابل اسرائیل و جهان گذاشته است را برشمرد. هشدار داد که خطر ایران در سایه توافق هسته ای که این رژیم را “افسارگسیخته و بی پوزه بند” رها می کند، خطری روزافزون است. به پرزیدنت محمود عباس حمله کرد که 24 ساعت پیش از آن پشت همین بلندگو، به اسرائیل افترا زده است که قصد دارد به آزادی مذاهب در «منطقه الاقصی» آسیب بزند در حالی که این تندروهای اسلامی اند که حرمت معبد را با “قاچاق مواد منفجره” به داخل مسجد الاقصی از میان می برند.
اما جالب تر از همه، کشورهای عضو همان نهادی را که خود از تریبون آن سخن می گفت – سازمان ملل متحد – را سرزنش کرد که چرا تهدیدهای جسورانه ایران به نابودی اسرائیل را تحمل کرده اند. وی با خشم گفت “هفتاد سال بعد از قتل شش میلیون یهودی، حاکمان ایران کشور من را به نابودی و مردم من را به قتل تهدید می کنند. و پاسخ این مجموعه، تقریبن تمامی کشورهایی که نماینده شان در اینجا حاضر است، سکوت مطلق است. سکوتی کر کننده.”
و سپس مکث کرد، و با نگاهی سرزنش آمیز به جمعیت خیره شد و سر تکان داد. این سکوت 44 ثانیه به طول انجامید. سکوتی سرزنش آمیز در عزای غیبت اخلاق جهانی.
این مکث، این سکوت طولانی، نقطه عطف سخنرانی امسال وی بود. پس از طرح معماری آشویتس در 2009، و ارائه کارتون بمب هسته ای در 2012، این سکوت آخرین شعبده بازی وی به شمار می آید؛ شکوائیه بی کلام.
مانند پیغمبری که از کتاب مقدس بیرون آمده باشد، نتانیاهو به قصد هشدار، سرزنش، و اتهام آمده بود.
نظیر سال های پیش از این، از موقعیت استفاده کرد تا تصور هر گونه تحولی در سیاست ایران تحت رژیم فعلی را مورد شک قرار دهد؛ ایران از پشتیبانی تروریسم دست برنخواهد داشت، از مداخله در منطقه دست برنخواهد داشت، برنامه هسته ای خود را محدود نخواهد کرد. و به تلخی اضافه کرد هر چند قرارداد هسته ای با ایران بر اساس نیت و قصد خوب طراحی شده باشد، با تمام شدن مهلت مفاد قرارداد، این توافق ایران را تنها “چند هفته” از دستیابی به تسلیحات هسته ای دور نگه می دارد. و سوال کرد آیا واقعا کسی باور دارد که لغو تحریم ها “چنین پلنگی را به گربه بدل کند؟”.
همچنین، نظیر سال های گذشته، تمایل خود به صلح پایدار میان دولت غیرنظامی فلسطین که دولت یهود را به رسمیت بشناسد ابراز کرد. پرزیدنت محمود عباس با اشاره به این فلسطین دیگر ضرورت پایبندی به قرارداد اسلو و دیگر قراردادها با اسرائیل ندارد، موقعیت نتانیاهو را برای این ادعا که اسرائیل در گفتگوهای صلح نه تنها کوتاهی نکرده بلکه مورد ظلم واقع شده است، آسان کرد.
همچنین، نظیر سخنرانی های دیگر خود، تلاش کرد تا محوریت حیاتی روابط اسرائیل و ایالات متحده را تصریح کند. با این که پرزیدنت باراک اوباما، روز دوشنبه، آشکارا حتی از بردن نام اسرائیل در سخنرانی خویش خودداری کرد، نتانیاهو با تاکید گفت روابط دوجانبه میان دو کشور “مهمترین حلقه ارتباطی اسرائیل است” و اگر چه زیاد قابل توجیه نمی نماید اما اظهار داشت او و پرزیدنت اوباما اختلافات میان دو دولت را “اختلافات خانوادگی” ارزیابی می دانند.
اما آنچه امسال به نسبت سال های گذشته از همه چشمگیرتر بود شدت حمله وی به جامعه جهانی به خاطر بها ندادن به اولویت های وی و برخورد نامناسب با اسرائیل بود. از جامعه جهانی خواست که دست کم ایران را وادار به رعایت مفاد قرارداد هسته ای بکنند. سازمان ملل متحد را ترغیب کرد که گفتگوهای صلح میان اسرائیل و فلسطینیان را پیش ببرد – نه با قطعنامه های جانبدارانه بلکه با پشتیبانی از گفتگوهای صریح و دوجانبه.
اگر چه سخنرانی وی با استقبال زیاد حامیانش در سالن روبرو شد، اما او واقف است که سخنان وی بر اکثریت سیاستمداران جهان، که او و نیز بخش عظیمی از مردم اسرائیل با آن دارای تضاد عقیده اند، تاثیری نگذاشته است. دولت اوباما توافق هسته ای را فسخ نخواهد کرد. دولت های فرانسه و آلمان سفرهای تجاری خود به تهران را لغو نخواهند کرد. جامعه جهانی دست به مطالبه از فلسطینیان نخواهد زد. کمیته های متعدد سازمان ملل متحد که منتقد اسرائیل اند به ناگهان ارزیابی های خود را بازبینی نخواهند کرد و تمرکز بیشتری بر بحران های سوریه نخواهند داشت.
بعد از سالی که از اتمام مذاکرات قرارداد ایران و با وجود تمام مخالفت های جنجالی می گذرد، جنگ همچنان در سوریه بیداد می کند، دولت اسلامی همچنان کشتار می کند، و خاورمیانه همچنان بی ثبات است. نتانیاهو به انزوای جهانی خویش کاملا واقف است. به احتمال زیاد هیچ کس سوگند وی مبنی بر “اسرائیل اجازه نخواهد داد ایران به کلوب هسته ای مخفیانه وارد شود، یا سرک بکشد، یا قدم بگذارد”، را جدی نگرفته است. و نیز این که “به تعهد اسرائیل نسبت به دفاع از خود در برابر آنان که قصد نابودی ما را دارند شک نکنید.”
نخست وزیر اسرائیل نعره زد. نخست وزیر اسرائیل سکوت کرد. اما کاروان سازمان ملل متحد به راه خود می رود.